Zondag 10 april.

Van Floirac naar Peyriac-de-Mer.                                                                                                                                                                   346 km

Zoals inmiddels wel bekend vertrekken we vanuit ons stekkie in Frankrijk en dat bedoel ik nou met dwingen van mooi weer. Laat de zon nou schijnen bij het aanbreken van de dag. We wilden zo graag op vakantie, dat we bij het kijken naar het weerbericht voor de komende dagen voor Portugal  maar hebben besloten de hele reis om te gooien. We begonnen dus eerst richting Narbonne, gaan daarna Spanje in, om als laatste Portugal aan te doen.

Wij gingen er van uit dat in Frankrijk de winkels op zondag open zijn, dan konden we in Gramat bij de Lidl lekkere broodjes kopen en zo. Maar niks was minder waar. Stond je daar toch voor een dichte deur en ook bij de Leclerq was alles gesloten. Van Floirac vertrokken we dus richting Gramat, Figeac en Villefranche de Ruergue. Helemaal tegen mijn principe in wilde ik geen Navigatie aan. Ik wist de weg zo ook wel, tenminste dat dacht ik. Laat de hele boel nu veranderd zijn met nieuwe rotondes. Gevolg was keren en verdwalen. Ik had geen idee waar we zaten. We hebben geen Villefranche gezien. Ik heb me rot gezocht op de kaart en dacht dat we aan de oostkant zaten, bleken we aan de westkant van Villefranche te zitten. Een prachtige kleine weg hoor, maar wel een beetje dom. Afijn, na een flink oponthoud zijn we in Cordes aangekomen. Vandaar richting Albi, Castres en Carcassonne. Onderweg even stoppen voor de broodnodige koffie met een broodje, bleken we geen gas te hebben. Het nodige gevloek en getier, alsof daar het gas van ging branden. Met het gas kon toch niks mis zijn, dachten we? Ja wat nu. Het was zondag. Wie weet hoefde de gasleiding alleen maar doorgeblazen te worden na een winter staan. Morgen zoeken we wel een camperzaak op in Narbonne. Bij Carcassonne pakten we de snelweg naar Narbonne en toen naar het zuiden richting Bages en Peyriac-de-Mer.

We hebben een prima camperplek gevonden, alleen stond er een beetje veel wind, dus moesten we uitkijken hoe we de camper neer zouden zetten.

Aire Municipale Peyriac-de-Mer, Route de Bages.

Naast Rugbyveld, betalen met Visa bankpas, 5€. Daarna kreeg je een bonnetje waarop de code stond die je morgen weer nodig had om de camperplek te verlaten.

GPS: N 43.093552/ E 2.962010

Maandag 11 april.

Van Peyriac-de-Mer naar St Hilari Sacalm                                                                                                                                                250  km

Als ik dit schrijf hadden we de dag al weer achter de rug. Nou het was me het dagje wel weer hoor. Het was vannacht niet koud, dus hebben we de extra plaid maar weer opgeborgen. Er stond nog steeds veel wind. Bij de uitgang moesten we een code ingeven die op het briefje stond en gelukkig had ik die niet weggegooid. We zijn eerst naar rechts gegaan, maar daar bleken we niet verder te kunnen. Toen naar links en binnendoor weer terug naar Narbonne, want …. Zoals het bij ons hoorde, zijn de 1e dagen van een vakantie altijd vol gekke en rare dingen. Zo ook nu weer. Geen gas. En als je dan bedenkt wat je allemaal moet doen met gas bij gebrek aan elektra? Koffie en thee zetten, eten koken en iets warms klaarmaken. In het boek met adressen heb ik opgezocht waar in Narbonne een camperzaak was. We moesten dus wel weer terug. Gelukkig was dit een prachtige weg dwars door een schitterend waterrijk natuurgebied, met onnoemelijk veel wandel mogelijkheden. We hebben zelfs nog flamingo’s gespot.  

Joop had vannacht uitgedokterd dat de gasregelaar wel eens verstopt zou kunnen zitten. Als dat zo was dan zouden we geluk hebben. Maar helaas voor ons was het maandag en ook de grote zaken bleken allemaal gesloten. Bij Mr. Bricolage en de grote supers hadden ze wel gasregelaars maar alleen voor campinggas en die hebben een andere maat.

Nu waren eerst de boodschappen aan de beurt. “In armoede” heb ik maar een gegrild kippetje gescoord en ons getrakteerd op een maaltje crevettes. Morgen maar weer verder kijken. Dat zal moeilijk worden in Spanje met geen woord Spaans op zak.

Zoveel mogelijk langs de kust en onderweg telkens uitkijken of we misschien toch ergens een camperzaak tegenkomen. De bedoeling was om kleine weggetjes te nemen, maar omdat we zoekende zijn ontliepen we Perpignan niet. Het kaartenboek van Michelin is van 2013 dus zo af en toe komen we rare situaties tegen. Een weg die niet meer bestaat, dwars door een woonwijk met onmetelijk veel rotondes en heuvels. Het schiet niet echt op.

Collioure laten we maar liggen, dat hebben we al eens bezocht. We pakken nu meteen maar de grotere weg langs de kust naar Spanje. Het was een mooie route maar niet heel spectaculair. Ik had me er meer van voorgesteld.

Bij Llanca hebben we de kustweg verlaten richting Figueres waar we bij een grote super onze eerste CP probeerden. Geen succes. We hebben Gerona ook laten liggen, die bewaren we voor als we ooit Noord-Spanje gaan verkennen.

We hebben de C25 genomen meer het binnenland van Spanje in en zijn uiteindelijk in Sant Hilari Sacalm op een goede camperplek terechtgekomen, op 800 m hoogte. Het is een prachtig gebied. Om 16.00 uur zijn we er neergestreken. We hadden genoeg van al die bochten, Biko ook trouwens. De eerste dagen in de camper moest hij ook wennen en had hij steeds ruzie met zijn kleedje dat weer klem kwam te zitten onder de ijskast, waarop die weer zijn lading over de vloer uitstrooide. Al rijdend met je stramme lijf op je knieën de boel weer op z’n plaats zetten valt niet mee.

Afijn, we hebben nog steeds geen koffie. Dan maar aan de rum cola, dat Joop goed bevallen is gisteravond. Na 3 glaasjes heeft hij nauwelijks zijn kussen meer gevoeld. Ook weer een voordeel.

CP in Sant Hilari Sacalm, gratis

Carretera Font Picant, gratis, alle voorzieningen

GPS: N 41.88437/ E 2.50809

Dinsdag 12 april.

Van Sant Hilari Sacalm naar Valderrobres.                                                                                                                                                   334 km

Gisteren hebben we met hele aardige Engelsen kennis gemaakt en nieuwtjes uitgewisseld. s Avonds nog een rondje gemaakt en ons verbaasd over zoveel sportaccommodaties en zoveel mensen die overal vandaan kwamen om te sporten. Daar mogen we in Nederland wel een puntje aan zuigen.

Het was wel koud vannacht op 800 m hoogte, maar bikkels als we zijn, we moeten niet klagen, want de plaid was al opgeborgen.

Tot overmaat van ramp trok Joop met al zijn kracht ook nog even een knopje van een laatje af. Gelukkig heeft hij dat ook alweer gemaakt. Na de nodige plichtplegingen en dag zeggen, schoon water vullen, vuil water lozen en de nodige ontlasting vaarwel zeggen, konden we eindelijk vertrekken om 10.00 uur. We waren toch nog als eerste weg. 

Een stukje terug naar beneden naar de C25 richting Vic centrum. Misschien, heel misschien troffen we daar een camperzaak. Joop heeft nog steeds goede hoop dat het alleen de regelateur is die het begeven heeft. We hadden geen succes in Vic. Op naar Manresa centrum. Ik was het zo zat telkens zonder koffie of iets warms. Op een rotonde bij 4 politieagenten heb ik met handen en voeten en een heel klein beetje Engels, gevraagd of zij misschien een camperzaak wisten voor een reparatie. Dat was een groot probleem. Met hun mobilofoon hebben zij gebeld met het hoofdbureau van politie, die speciaal voor ons in hun computer keken naar een adres. Er werd over en weer gecommuniceerd. Ik stond er bij als lotje loela want verstond er geen woord van. Voor hun was het weer te moeilijk om alles aan mij uit te leggen en er besloten dat 2 motoragenten ons zouden begeleiden naar het opgegeven adres. 1 agent voor en 1 agent achter de camper, dwars door de stad. Weer eens wat anders door de politie geëscorteerd te worden als je niks gedaan hebt. Het opgegeven adres was niet het juiste maar daar wist men wel waar we naar toe konden gaan. Veel excuses dat zij ons daar niet naar toe mochten begeleiden. Buiten hun regio hè. Heel hartelijk dank voor deze geweldige geste. Wij zeggen nooit meer dat Spanjaarden niet zo aardig zijn.

Woensdag 13 april.

Van Valderrobres naar Morella.                                                                                                                                                                        51 km

Niet zo best geslapen, beetje onrustig, beetje aan de diarree. We zouden gisteravond nog even het stadje ingaan, want kerk en kasteel waren mooi verlicht, maar ik durfde niet. Dat gaan we dus vanmorgen maar doen. Ik zat gisteravond op het toilet dus met buikkrampen. Biko vroeg Joop of hij op de stoel mocht en dat mocht. Na een tijdje kwam ik tevoorschijn en eiste mijn plekje op de stoel weer op en als je dacht dat dat mocht!. Biko keek me aan, daarna keek hij Joop aan en deed net of ie gek was. Hij installeerde zich nog eens comfortabel in de zetel met z’n kop op de leuning zo van: Bekijk het maar!

 We hebben eerst heerlijk ontbeten met, jawel voor de 1e keer deze vakantie: koffie! Om 10 00 uur op pad, over de oude brug  en meteen steil omhoog. We hadden allemaal moeite met de trappen. Die arme Biko sleepte zich omhoog. Buiten adem kwamen we boven. Ze waren overal druk bezig het stadje te renoveren en zijn al een heel eind gevorderd. Grote brokken steen stonden klaar. Een stuk van de kerk was al gerestaureerd, nu de rest van het kasteel nog. Een schattig plaatsje, prima Camperplek, echt een aanrader.

Tegen 11.30 uur vonden we het welletje en vertrokken we richting Morella. De vorige keer konden we door pech geen bezoek brengen aan de stad Morella. Dat moesten we deze keer maar wel doen.

De weg van Valderrobres tot Monroyo was mooi maar werd ontsierd door de vele varkensstallen. Op de hoofdweg naar Morello kwamen we meteen al in de fille door de wegwerkzaamheden en hebben we een hele tijd moeten wachten. Men is daar al jaren bezig om er een fantastisch mooie route aan te leggen. Hele stukken waren al klaar, maar alleen dat laatste stuk dus nog niet.

In Morella kan je met de camper tot de stadspoort rijden en daar een Parkeerplekje zoeken om verder de stad te voet te verkennen. Van een afstand lijkt het heel wat en de stad ligt ook heel mooi boven op een heuvel, maar eenmaal binnen de stadsmuren valt het toch een beetje tegen. Ik had mijn zinnen gezet op veel en vaak buitenshuis eten, dus Joop moest er voor de eerste keer aan geloven. Dat viel nog niet mee met een hond. Bij veel eetgelegenheden mochten we niet naar binnen en men serveerde nog niet buiten. We hebben wat gevonden, helemaal niet duur, wel lekker, maar berenkoud. Het terras lag in de schaduw en er stond nog steeds veel wind. We hebben daarna gauw de camperplek opgezocht. De meeste campers stonden aan de bovenkant van de camperplaats, maar wij tartten het lot en gingen op dezelfde plek staan als de vorige keer toen het net iets te hoge muurtje in de weg stond. Nu stonden we alleen helemaal in het hoekje. In de zon en uit de wind. 

Mixparking Morella

aan de N232, gratis, alle voorzieningen

GPS: N 40.624081/ W 0.091400

Donderdag 14 april.

Van Morella naar de camping in Albarracin                                                                                                                                                    175 km

Stonden we eerst in ons eentje op de camperplaats beneden, al spoedig kwamen er steeds meer campers bij, zelfs een caravan. Het was vanmorgen dan ook dringen geblazen bij de stortplaats. Joop had haast en wilde zo snel mogelijk gebruikmaken van de voorzieningen, maar sorry, ik moest me nog wassen en de boiler wilde echt niet sneller warm worden. Als ik ergens een hekel aan heb is me wassen met koud water. Zelfs de zeep wilde nooit schuimen. Dat heb ik wel al die jaren gedaan, maar heb me voorgenomen dat ik me die luxe ga veroorloven. Dus, vanaf nu …. bij gebrek aan een redelijke douche was ik me met warm water. Blijkt Joop zich deze luxe toch ook maar te permitteren. “Ja, als het er toch is.”

Morella bleek op een hoogte te liggen van ruim 1000 m en het koelde in de avond behoorlijk af. We hebben de plaid maar weer tevoorschijn gehaald. Op je ouwe dag hoef je het toch niet koud te hebben.

We hebben vandaag een route gereden die we al eens eerder hadden gereden maar dan in omgekeerde volgorde, behalve het eerste stuk van Morella naar Cantavieja. Een rit van 47 km waar we bijna 2 uur over gedaan hebben. Geen kip op de weg, behalve 1 malle Ned. Camper. Wat een geweldig gebied met af en toe een verlaten huisje. Hier en daar onderkomens voor een schaapherder. Aan de muurtjes te zien is hier ooit bewoning geweest, maar in de loop van de tijd is het hier gort en gort droog geworden. Zelfs nu in het voorjaar staan de rivierbedingen droog. Je rijdt op de hoogvlakte van ruim 1300 m. Langs de kant van de weg staan sneeuwpalen. Dus wellicht valt er hier en daar toch nog wat sneeuw in de winter.

In Cantavieja de boodschappen gedaan in een buurtsuper. Je moest eerst een trap op waarna je in een hele donkere ruimte kwam met 3 rijen gevulde schappen. Ze hadden gelukkig alles wat ik nodig had.

Linksaf naar Teruel en de camping in Albarracin voor onze broodnodige wasbeurt en haren wassen. De camping zelf stelt niet veel voor maar het sanitaire is, zoals we weten, prachtig. We reden door een heel apart landschap. Af en toe denk je dat je op de maan beland bent. De weg voert ons over hoge toppen en kale vlaktes afgewisseld met hier en daar wat bomen en een enkele weide met grazende koeien. Het gesteente is dan eens wit, dan okerkleurig en bij Teruel zelfs roodbruin.

Aangekomen op de camping eerst een plekje zoeken, beetje uit de wind en in de zon. Als je denkt dat je er eentje hebt gevonden, komt de wind ineens van de andere kant. De heerlijk warme douche was een weldaad. Kopje thee er bij, een tevreden mens.

Joop is aan de wandel gegaan, tenminste dat dacht ik. 20 m verder is hij gestrand, pilsje er bij en kennis gemaakt.

Het boek van Hendrik Groen: “Zolang er leven is”, dat ik van Martijn voor m’n verjaardag heb gekregen, is uit. Ik heb er van genoten, dank je wel. De zin van het boek “Zolang er leven is” houden we er in en dat doen we dan ook met volle teugen.

Zo, nu eerst maar eens zorgen dat de inwendige mens aan zijn trekken komt.

Camping Ciudad de Albarracin, 17 €

Camino de Gea s/n, 44100 Albarracin

GPS: N 40.411572/ W 1.427390 

Vrijdag 15 april

Van Albarracin naar Lezuza                                                                                                                                                                         289 km

Gisteren heb ik de mail nog even nagekeken, niks bijzonders en brood besteld voor vanmorgen. Ook hier was de nacht nogal fris en optimist als ik ben was ik weer veel te vroeg met het weghalen van de plaid. Die blijft er voorlopig nog maar even op, want het binnenland van Spanje is hier en daar flink hoog. Normaal zo’n 1000 – 1700 m en er stond nog veel wind.

We hadden totaal geen haast vanmorgen en dat hebben we aan het eind van de dag moeten bezuren.

7 km ten westen van Albarracin zijn we linksaf richting Cuenca gereden. Nog maar net op weg kwamen we de eerste cascade al tegen. Even kijken natuurlijk, terwijl je bijna uit je hemd waaide. Een hele sterke, koude wind gierde door de kloof. Achter glas was het best uit te houden. Met een slakke gangetje van 50 km p.u. kon Joop ook volop genieten.

Even voor de splitsing kwamen we een bord tegen met opschrift: Nacimento del Rio Tajo, de geboorte van de rivier de Taag. Uit de grond stroomt een bron die later de rivier de Taag gaat worden. De Portugezen hebben er meteen maar van alles bovenop gezet.

We waren benieuwd of de weg tussen 2 andere wegen voor ons wel begaanbaar was, maar dat viel erg mee. Wat een geweldig stukje Spanje hebben  we te pakken. De Sierra de Albarracin en de Serrania de Cuenca. Iets ten noorden van Cuenca, bij het stuwmeer de la Toka hebben we op ons gemakkie gegeten en foto’s gemaakt. Tegen 2 uur weer op pad en aan het einde van deze mooie weg kwamen we de Ventano del Diablo tegen, het venster van de duivel met zicht op de kloof van de Rio Jucar.

Malloten als we zijn willen we altijd dwars ergens doorheen. Zo ook dwars door Cuenca. Je weet nooit of iets de moeite van het bekijken waard is. Dit keer was dat niet zo.

Vanaf nu is het gedaan met de bergen, uitzichten en de vele ach’s en wee’s. Vanaf nu zijn we alleen met de kale Spaanse hoogvlakte met hier en daar een ietsje glooiend. Maar Hollanders zouden hier al jaloers op zijn.

Het was een heel eind van Cuenca naar Albacete. Bovendien zijn we nog een keer de verkeerde kant op gestuurd en 25 km vóór de afgesproken camperplek was de weg ook nog eens een keer afgesloten. Na Motilla tot la Roda werd het pas echt vlak. Veel druiventeelt en olijfgaarden. Er tussen groeien velden vol paarse bloemetjes, de grond is roodbruin met veel losse stenen. De olijfbomen staan met een paar bomen op een heuveltje, heel apart.

We moesten wel zo ver doorrijden want er was gewoon nergens een plekje voor campers. Op een groot veld in Lezuza staan we uiteindelijk samen met nog een andere camper. Strenge regels bepalen wat wel en wat niet mag. Niet kamperen, dus geen stoeltjes buiten zetten. Water tappen alleen tussen 09.00 – 10.30 uur. De kraan werd opengedraaid door een gemeenteman.

Area de Lezuza, Plaza las Bochas 4, gratis, alle voorzieningen

02160 Lezuza

GPS: N 38.947800/ W 2. 353900