Gezicht op Matera

Dwars door Le Puy richting St. Agrève en Lamastre. Dit was een grote doorgaande weg maar wel mooi en erg rustig. Lamastre zou onze eerste overnachtingsplaats zijn geweest maar we waren vroeg dus reden we verder. Crest was de volgende plaats en Guusje vond dat wij een heel andere weg moesten nemen en zo hebben we Valence en zijn drukte mooi kunnen omzeilen. Goed van Guusje deze keer. Joop helemaal in z’n element met al die kleinere wegen. Omdat we de Rhône moesten oversteken moesten we toch  een keer aan de grotere wegen geloven, Bij La Voulte eerst het kanaal en daarna de rivier over, onder de autobaan A7 door en bij Livron stuitten we dan toch weer op een Route Barré richting Crest. Er zat niks anders op dan toch de grote weg te nemen naar Crest, Die en Gap. Inmiddels zijn we in het departement Drôme en volgen de D93 langs de rivier de Drôme. Om ons heen zijn flinke joekels maar de weg slingert zich er prachtig om heen. Bij de Col de Cabre (1180) hebben we nog flink moeten klimmen en dalen, maar de weg was goed. Inmiddels was het bijna 16.00 uur en Joop zei dat hij nog wel even door kon rijden. Bij Gap heb ik Le Lauzet Ubaye ingetikt en tot mijn grote verbazing bleek dat veel minder km’s te zijn dan ik had uitgerekend middels de kaart. Had Guusje toch weer voor een verrassing gezorgd. Zo’n 6 km vóór Gap moesten we ineens rechtsaf en via binnen weggetjes zijn we helemaal om Gap heengereden. Ja, die Guusje kon er wat van! Soms is het handig om wel naar Guusje te luisteren.

Opstaan met een heerlijk zonnetje is een echte luxe. Het is hier prachtig. We hebben afscheid genomen van onze buren en zijn weer op weg gegaan. Vandaag wilden we opschieten en namen de grote weg naar het oosten. We reden door de Po-vlakte, een stukje de provincie Lombardije binnen, waarna snel de volgende provincie Emilia Romana volgde, maar eerst de boodschappen gedaan, want als we de snelweg nemen heb je weinig kans. Even vóór Asti vonden we een groot, na later bleek, winkelcentrum dat je aan de buitenkant niet als zodanig zou herkennen. Joop kon nergens de camper kwijt, want alle parkeerplaatsen waren onder het gebouw met een hoogte van 2.40 m. te laag voor ons. Hij heeft de camper maar ergens op een weg geparkeerd. Je moet toch wat. Ik heb gelukkig weer het één en ander kunnen inslaan. We kunnen voorlopig weer vooruit.

Tussen Alessandria en Piacenza houden we de provinciale wegen voor gezien en kiezen de autosnelweg. De wegen zijn zo erbarmelijk slecht, dat we ons hart vasthouden voor de gevolgen. Zouden alle bouten en moeren nog wel op hun plaats zitten en niet te vergeten de inhoud van de kastjes. Arme Biko, maar je hoort hem niet. Bewonderenswaardig. De Italiaanse wegpiraten lijken zich nergens wat van aan te trekken.

Bij Reggio weer van de snelweg af om richting Scandiano en Sassuolo te rijden. Guusje vond het nodig om weer eens van de normale route af te wijken en koos voor boerenlandweggetjes om zo een stuk af te snijden.

We zijn in Pavullo nel Frigano terechtgekomen, een CP aan de SS12, met verkeerslawaai, maar gratis stroom, ook wat waard. Het is zondag vandaag en het lijkt er op dat de Italianen een dagje uit zijn geweest, of het is vakantie hier. 

Terwijl Joop de camper had neergezet alvorens het contact af te sluiten, heb ik nog even gekeken of hij waterpas stond. Keurig Jopie, hij mag uit. Hoor ik ineens een gesis, niet normaal. Volgens Joop wel heel normaal na een lange rit en warmte. Wat warmte! En ja, dat kan er ook nog wel bij, lekke band. Wat nu? Wij hebben geen reserveband, zit tegenwoordig bij geen enkele camper meer, bovendien is het vandaag zondag, dus kunnen we niks doen. Dit is een gewone parkeerplaats maar met campervoorzieningen, er komen dus ook gewone auto’s even aanwippen. Een vriendelijke jongeman met kind en hondje heb ik aangeschoten. Geen woord Engels of Frans, maar met handen en voeten konden we hem duidelijk maken dat we hulp nodig hadden. Hij heeft voor ons gebeld met de assistenzia en voor zover wij hebben begrepen zou er morgenochtend om 08.00 uur iemand komen. Telefoonnummers werden uitgewisseld. Ben benieuwd. De band was zo plat als een dubbeltje. Het was het ventiel dat het had begeven. Zou het komen van het slechte wegdek? Je zou het haast denken. Joop heeft de camper op de krik gezet, want anders hangt ie zo scheef.

Al zouden we dit plekje niks vinden vanwege het verkeerslawaai, we kunnen niet eens weg en maken er het beste van. Het zonnetje schijnt, de wind is gaan liggen. Biko ligt heerlijk in het gras te rollebollen. 

Pavullo nel Frignano, Area Comunale,

Via I. Marchiani

GPS: N44.343000  E10.832930, gratis

Aan de weg SS12, maar met gratis stroom.

Dag 5. Maandag 24 april

Van Pavulla nel Frigano naar Vinci. 126 km

Wat een nacht, wat een nacht en wat hebben we slecht geslapen. We stonden op een CP aan een drukke weg en dat is geen pretje. Tot heel laat reed het verkeer nog huiswaarts en heel vroeg begon het alweer te rijden. Volgens ons hadden we begrepen dat er iemand van de assistenzia om 08.00 uur zou komen, dus hadden we de wekker gezet. Achteraf helemaal niet nodig, want door de spanning waren we toch wel wakker. Om 08.00 uur niks, 09.00 uur nog niks, 09.30 uur nog steeds niks. We vroegen ons af of we het wel goed hadden begrepen. Vast niet. Ten einde raad is Joop maar naar de weg een eindje richting dorp gelopen. Gisteren hadden we Italiaanse buren gekregen, maar ook die spraken geen woord over de grens. Wat een armoe is dat! Dik na tienen had Joop een politiewagen gecharterd en de politiedame heeft ons keurig geholpen door verschillende telefoontjes te plegen. Inmiddels had ik de koffie klaar, maar ze mochten niet gaan zitten, want dan was het geen dienst meer. Gelukkig sprak deze dame wel redelijk Engels, haar mannelijke collega niet. Ik was zo opgelucht en zij zo blij dat ze ons kon helpen en dat het uiteindelijk toch gelukt was om iemand hier te krijgen, dat we elkaar spontaan in de armen vlogen. Volgens Joop was dat wel een film waard. Zij had iemand kunnen regelen die er met de camion met spullen over 10 min zou kunnen zijn. Italiaanse 10 min dan hè. Het bleken er slechts 15 te zijn. Een vreselijk aardige man heeft de band meegenomen naar een werkplaats en er een nieuw ventiel ingezet. Met 10 min was hij weer terug met de gerepareerde band. Wij blij, hij blij en wij 40 € armer. Het grote probleem met deze dagen was dat morgen Bevrijdingsdag wordt gevierd in Italië en veel bedrijven waren vrij. Vandaar dat er zoveel Italianen met campers en kinderen op pad zijn. Lang weekend.

Overal is het hartstikke druk.

Om even over 11.00 uur reden we weer. Dolblij. Eerst maar even boodschappen doen en ook inslaan voor morgen en dan op naar Pistoia.

Dit leuke stadje is al gesticht door de Romeinen (en heette toen Pistorium) en was in 2017 de culturele hoofdstad van Italië. Dat zegt toch al genoeg! Er is hier genoeg te zien en te beleven!

Piazza del Duomo
Dat begint al op het Piazza del Duomo, het centrale punt van de stad. Als inwoners van Pistoia zeggen: 'Ci vediamo in piazza,' dan bedoelen ze dit plein, dat beheerst wordt door de prachtige Duomo, gewijd aan San Zeno. Deze duomo is maar liefst drie keer beschadigd, twee keer door een brand en eenmaal door een aardbeving. Gelukkig is er niet al te veel onherstelbaar beschadigd geraakt. Alleen al aan de buitenkant is er zoveel te zien, dat je ogen niet weten waarop ze zich moeten focussen. De prachtige bogen, de slanke zuilen, het in kleur wisselend marmer, majolica kunstwerken van de familie Della Robbia, de unieke klokkentoren (campanile) die een aantal verschillende bouwstijlen omvat… allemaal even prachtig!

In de kerk is vooral de kapel van de heilige Jacob een aanrader. Dit zilveren altaar met verhalen uit de bijbel is vervaardigd door de kundige handen van Toscaanse zilversmeden, onder wie Andrea di Jacopo d’Ognabene en Brunelleschi, de architect die tevens de koepel van de Duomo in Florence maakte. In een kleine kapel in de linkerzijbeuk vind je (achter het gordijn dat de koster op verzoek voor je openschuift) de zogenaamde Madonna di Piazza (Madonna van het Plein), een tronende Maria met Johannes de Doper en de heilige Zeno. Naar alle waarschijnlijkheid heeft Verrocchio de eerste streken gezet; een van zijn leerlingen heeft het voltooid.

Aan het Piazza del Duomo vind je verder het baptisterium (de doopkapel), dat wel wat weg heeft van de doopkapel van Florence, het Palazzo Vescovile, waarin zowel de VVV gevestigd is als een klein museum gewijd aan de kunstschatten van de Duomo, en het Museo Civico, met een collectie lokale kunstwerken.

La Giostra dell’Orso
Het feest van de beschermheilige van de stad, San Jacopo, wordt elk jaar groots gevierd, op 25 juli. De vier stadswijken (de Gouden Leeuw, de Griffioen, het Witte Hert en de Draak) gaan de strijd aan in een paardentoernooi op het Piazza del Duomo. Spanning, sensatie en spektakel gegarandeerd!

Piazza della Sala
Aan dit plein, dat je net achter het Piazza del Duomo vindt, liggen leuke winkels, werkplaatsen en marktkraampjes, die 's avonds plaatsmaken voor terrassen waar je gezellig een aperitivo neemt of dineert in de zwoele zomerlucht. Heerlijke plekken om een hapje te eten zijn onder meer Norcineria De Santis, Voronoi en La Sala del Gusto.

We hebben in Pistoia ± 1,5 uur rondgebanjerd, vooral op het Piazza del Duomo, het centrale plein en toen vonden we het welletjes. Bij terugkomst was de verrassing groot, Ingebroken! Ruit kapot en een ravage binnen. Letterlijk alles was overhoop gehaald. Alle kastjes leeggehaald, de afvalemmer op bed geleegd, de tas met medicijnen op de grond, de bakken onder de stoelen losgerukt en kapot, maar wat ze zochten is me een raadsel. Waarschijnlijk was het de dieven om geld en/of papieren te doen, want tot nog toe dachten we dat er niks gestolen was, alles was er nog gelukkig. Aan het werk, want voor de verzekering moesten we een politierapport hebben. Eerst heb ik foto’s gemaakt van de ravage en naderhand besefte ik natuurlijk dat lang niet alles op foto’s stond, maar je bent een beetje van slag. Verdomme! De ruit moest worden geplakt, want zo konden we niet rijden en de boel moest worden opgeruimd en toen op zoek naar een politiebureau. Een hele vriendelijke Marokkaanse Italiaan, die hier werkte en al jaren woonde, heeft ons naar het Polizia Nationale gebracht. En als je nu dacht dat je daar moest zijn of bij de Polizia Stradale, nee je moest je vervoegen bij de Questura, wat dat ook moge wezen. En ook daar sprak men geen woord Engels. We hebben er bijna een uur gezeten en gewacht op onze beurt, maar we hebben de papieren en de stempels, heel belangrijk. Het rapport heb ik zelf moeten schrijven in het Nederlands en zij hebben de stempels er op gezet en om 18.45 uur reden we weer. Versleten voetzolen. Het bekende van het kastje naar de muur.

Om de hoek waar wij staan is een café. Gisteren was er geen sterveling te bekennen en nu is het een komen en gaan van werklui, die voordat ze naar hun werk gaan eerst alleen of met elkaar hun eerste kop koffie gaan nuttigen met of zonder lekker broodje. 

Het is nu 08.00 uur en er zijn al 3 Carglass mannen binnen. Om 08.30 uur gaat de werkplaats open. Ben benieuwd of ze ons meteen kunnen en willen helpen. Geen woord Engels of Frans, zelfs de baas niet. Uiteindelijk kwamen we na overleg tot de slotsom dat wij eerst de Franse verzekering moesten bellen, die zouden dan weer contact opnemen met Carglass Italië, Pisa en daarna deden ze pas wat. Omdat we dit al eens hadden meegemaakt in Morella (Spanje) wist ik dat bij bellen naar de Franse verzekering, je eerst een hele riedel krijgt waar je geen snars van begrijpt en dus besloten we om de dame van onze verzekering in Quatre Routes meteen in te schakelen. Zij moest alleen maar intermediaire spelen voor ons tussen de verzekering en Carglass. Ten lange leste hebben we besloten dat wij de reparatie zelf zouden betalen en bij thuiskomst zou zij de boel regelen met de verzekering. Zo hadden wij nog even wat meer tijd om na te kijken of er nog meer schade is aan de camper. Men ging maar eens kijken of ze de ruit in voorraad hadden en gelukkig was dat zo. Bezit uw ziel in lijdzaamheid en warempel om 11.00 uur waren we eindelijk aan de beurt. Het zou een half uurtje gaan duren. In die tussentijd zijn we maar een eindje rondgelopen en hebben ergens koffie gedronken. Joop wilde chocolademelk en kreeg die ook. Alleen hadden ze vergeten er mes en vork bij te doen, zulke dikke chocolademelk kennen wij niet. Leek wel chocoladevla.

Al met al heeft dat geintje 315€ gekost en om 12.15 uur waren wij weer op weg. We hebben Pisa gelaten voor wat Pisa was.  Eerst maar eens de stad uit zien te komen. Even een stukje grote weg richting Firenzee (volgens Guusje). Af en toe moeten we erg lachen om de uitspraken die uit de navigatie komen. Wat zegt ze nu weer. Gelukkig zie ik op de kaart wel wat de bedoeling was.

Ik vond dat we na al die ellende wel een lekkere Italiaanse maaltijd hadden verdiend, dus zijn we op zoek gegaan naar een restaurant/pizzeria. Erg uitnodigend was het niet hier in de buurt. Menigeen was nog of alweer gesloten. Via Ponsacco, La Sterza en Villamagna hebben we uiteindelijk in Castagno een restaurant gevonden dat wel open was en het bleek ook nog een heel leuk en vriendelijk restaurant te zijn, gelukkig. Biko mocht ook mee naar binnen en kreeg een bak water. Even op adem komen en alle indrukken de revue laten passeren. Gaan we dan nu eindelijk op vakantie?

In Certaldo had ik een camping uitgezocht, maar dat bleek nog een aardig eindje van het stadje af te liggen. In Italië geven ze de gemeentegrens al aan terwijl je nog helemaal niet in de plaats zelf bent. Zeker 12 km verderop lag de camping. En ik maar denken dat we ’s avonds nog even het stadje in konden wandelen. Helaas.

Certaldo bestaat uit een boven en een benedenstad. Je kunt met de lift naar boven naar het oude middeleeuwse gedeelte van de stad. Dit is de stad van Boccaccio, die hier heeft gewoond, de schrijver van de Decamerone. Boven heb je een fantastisch uitzicht over de heuvels tot aan San Gimignano toe. Maar kijken of we morgen aan Certaldo toe zijn.

Certaldo/Marcialla

Camping Panorama Del Chianti, Via Marcella 349

GPS: N43.58200  E11.13860, 20 €

We reden langs S. Giminiano, want deze stad met de zeven torens hadden we al eens bezocht. Je zag het al van verre op de heuvel liggen. Zoals alle dorpen in Italië die van belang zijn liggen ze op heuvels. Het Toscaanse landschap is erg afwisselend en we hebben af en toe heel mooie vergezichten.

De volgende plaats die we wel bezoeken is Volterra. We hadden erge moeite om een P te vinden maar het is gelukt. Ergens in je achterhoofd ben je altijd alert op de plek waar je je auto neerzet ivm de inbraak. Er is veel te bezoeken maar overal waait de noorden wind en die is ijskoud. We hebben hier 1,5 uur rond gewandeld en vonden het toen genoeg. We waren verkleumd.

Vanaf hier gaan we naar het zuiden richting Massa Marritima. Joop zal wel spierpijn hebben vanavond van al die bochten, kuilen en gaten in de weg. We komen langs een plaats waar een kerncentrale staat. Het landschap wordt ontzettend ontsiert door de vele dikke buizen dwars door alles heen die zorgen voor de watertoevoer. Zo’n 6 km vóór Massa linksaf. Inmiddels was het al 16.30 uur en als we Montalcino zouden aanhouden, dat zeker nog 2,5 uur rijden was, kwamen we voor ons doen veel te laat aan. Om dan nog te moeten koken? Ik heb een CP opgezocht bij een abdij, de abdij di S Galgano. Tot ons geluk een prima plekje. Er staan enkele bussen na later bleek schoolkinderen maar die vertrokken toch weer en verderop nog wat auto’s. Om 18.00 uur was iedereen vertrokken en stonden we helemaal alleen. Volgens de NKC moest je betalen voor stroom en water, maar die deden het zo wie zo niet, begreep ik. De adbij is zeker de moeite waard om te bezoeken. Morgen maar eens poolshoogte nemen. We moeten niet te veel hooi op onze vork nemen, we geven gewoon Biko de schuld van het lage tempo. Ik moet ook nog even melden dat we vandaag voor het eerst in 10 dagen eens aan de aardappels gaan met boontjes en een lekker stuk verse worst. Saai hè. De boontjes waren niet zo te eten, dikke laag appelmoes er bovenop en toen ging het wel.

Dag 10. Zaterdag 29 april

Van de Abdij di S. Galgano naar 5 km onder Bolsena. 168 km

Bij Pitigliano, dat ook op een tufstenenrichel ligt evenals Sorana, wilden we een cp zoeken voor de nacht maar die lag zover uit het centrum en was zo vol, dat we die hebben gelaten voor wat hij was. Het dorp Pitigliano is erg mooi er zeker de moeite waard.

We zijn doorgereden richting Bolsena aan het meer van Bolsena. Het was niet helemaal de bedoeling om nu al een camping te zoeken. De allerlaatste camping aan de boulevard, Area Guadetto, waar de poort niet erg uitnodigde, zijn we toch maar opgereden. We kwamen  al snel tot de ontdekking dat dit niet onze camping was. Tot 16.00 uur was er niemand aanwezig en telefonisch ook niet bereikbaar. Geen plekje was vrij. Ach, de Italianen wilden wel een beetje opschuiven zodat we ergens tussenin konden gaan staan, maar daar voelden wij niks voor. We hebben besloten door te rijden en 5 km verderop een pracht camping gevonden. Ook aan het water met prachtig sanitair. Een klasse camping. We gaan zo eens even kijken wat er allemaal te doen is hier. Meteen een wasje gedraaid en die hangt inmiddels te drogen.

Het weer is prachtig geweest vandaag, een beetje veel wind in de middag maar voor de was prima. Wat staan we geweldig voor weinig.

Bolsena, Camping Blu, ACSI-camping, 17 € p.n.

Dag 11. Zondag 30 april

Van 5 km onder Bolsena naar 5 km onder Bolsena, v.v. 60 km

Het meer van Bolsena is een kratermeer. Het zand aan de kant van het water is zwart, alles is vulkanisch. Het gebeurt vaak dat het water aan het eind van de dag omhoog komt vanwege vulkanische activiteit in het meer.

De bedoeling was een bezoek te brengen aan Orvieto en een ander dorp ervoor Bagnoregio. Af en toe zijn we echte oenen, want wij hadden geen idee van data. Het was zondag vandaag en morgen 1 mei, dag van de arbeid en dat wordt in Italië nog steeds gevierd met een vrije dag. De toegangsweg naar Orvieto voorspelde al niet veel goeds. Om te parkeren op de grote P moest je 2 € per uur betalen.  Eerst met de lift en daarna konden we kaartjes kopen voor de kabelbaan naar boven, naar de stad. Alleen Biko moest een muilkorf om, nou die hadden we niet en om dat arme beest met 13 jaar nog te kwellen met zo’n muilkorf daar voelden we niets voor. Ook geen taxi wilde ons meenemen naar de bovenstad. Jammer. Orvieto bracht ons geen geluk. Dan maar naar dat andere plaatsje Bagnoregio. Dat hadden we gedacht. Je kon over de mensenhoofden lopen en nergens konden we de camper kwijt. Joop had er al gauw schoon genoeg van. Bolsena was onze laatste kans voor vandaag. Ook daar hadden we geen geluk omdat er net een rommelmarkt bezig was en dan al die toeristen. Er zat niks anders op dan terug te keren naar de camping. Ook geen straf.

We hebben een heerlijk dagje gehad met schitterend weer. Spelletje Yahtzee gespeeld. De stand is nu 7-3, ja ja voor mij. Luxe hè. We gaan straks lekker op de camping in het restaurant ons te goed doen aan allerlei lekkere dingen.

Na Montalto di Castro tot vlak vóór Civitavecchia hebben we alleen grote weg gereden. Een slechte grote weg, een hele slechte grote weg. Sommige stukken asfalt leken erg op de kamperruit die aan diggelen geslagen was en alles rammelde. We zijn ten einde raad maar richting de zee gereden in de hoop ergens op de boulevard een plekje te vinden. Maar wat schiep onze verbazing? Slagbomen! Alleen de bewoners konden er, waarschijnlijk met zo’n pasje, doorrijden. Wij moesten onverrichter zake weer omkeren en dat zou zeker nog vele malen volgen. Guusje stuurde ons vaak de andere kant op en ook ik was niet altijd even helder van geest. Weer terug naar de doorgaande weg en we probeerden het bij de volgende afslag richting Lido di Tarquinia. Bij de rotonde werd het al filerijden. Dat hou je toch niet voor mogelijk? Het leek Zandvoort wel op een mooie zomerdag. Dagje strand. Snel wegwezen hier.

In een flits zag Joop dat Civitavecchia verboden was voor campers en toen zijn we gauw het binnenland weer ingereden. Tot nog toe kon deze Italiaanse kust ons zeker niet bekoren. Ongelooflijk smerig, overal lag rotzooi langs de kant van de weg. De wegen waren slecht tot zeer slecht.

We zijn richting de CP voor de nacht gereden, Bracciano aan het gelijknamige meer. Op deze weg vonden we dan eindelijk een plekje voor ons broodje, want inmiddels was het al 15.00 uur Hoog tijd! Ook onze dieselmeter naderde het kritieke punt, maar op deze dag 1 mei, was geen enkele benzinepomp bereid je te laten tanken met een (visa) kaart. Eindelijk in Manziana hebben we een pomp gevonden met bedienden. Meteen daarna doken we in een mensenmassa. Er bleek een jaarmarkt van zeker 2 km lang te zijn en als goed Italiaan donder je je blik zo maar ergens in de berm en kijkt niet verder of er soms nog andere auto’s langs moeten. Ook Guusje hielp niet erg mee en wilde ons telkens maar linksaf laten slaan, wat echt onmogelijk was met deze drukte. Als we niet zo eigenwijs waren geweest om onze neus achterna te gaan dan hadden we nu nog rondjes gereden, maar zoals je kunt lezen zitten we op de CP. Vriendelijke beheerder, probeerde wat Frans met een Italiaans spraakgebrek, maar we zijn er samen wel uitgekomen. Inmiddels is het weer betrokken en hebben we de lange broek weer aangedaan, ook de fleece-truien komen weer van pas. Wel warme voeten van het sjouwen in Vulci. Er staat voor vandaag een eenvoudige maaltijd klaar, chili con carne met gehakt. Ook ruim ik nog maar steeds de warme plaid niet op.

Bracciano, Area le Mimosa,

Via del Lago 25

GPS: N42.108540  E12.178900, 14€

Aangekomen bij de camper was dorstlessen het eerste wat moest gebeuren en daarna plassen. Een Franse buschauffeur doodde de wachttijd om met ons een praatje te maken en koffie mee te drinken. Om ± 15.00 uur zijn we weer op pad gegaan richting onze overnachtingsplek in Aprilla, tenminste dat was de bedoeling, want om nu hier op deze parkeerplaats te gaan overnachten daar voelden we niet veel voor. Kon wel en misschien werd het later op de dag wel stiller.

Via de kustweg tot Tor S. Lorenzo en daar het binnenland in. Wat een enorme smeerboel ook hier weer langs de weg. Ook de hoertjes hadden hier hun kampement opgeslagen, het waren bijna allemaal bruintjes. De CP in Aprilla stond ons niks aan. We zijn doorgereden naar Terrazine en hebben daar aan de haven een plekje gevonden voor 5€ parkeergeld. Geen voorzieningen. Vrij snel sprak een Sloveen ons aan. Hij had van een vriend een heel lijstje gekregen van bezienswaardigheden die hij beslist moest zien. Of wij al iets van zijn lijstje gezien hadden. Voor mij waren het onbekende dorpen maar ze waren wel bijna allemaal hier in de buurt. Nou zijn er naar onze mening veel mooiere stukken te bewonderen, maar hij had dit van een vriend en die woonde vlak bij Rome. Bovendien waren ze van alles vergeten mee te nemen van huis, waaronder b.v. de kaart van Italië. Dus samen snuffelen waar alles te vinden was. 

Ook zij bleven vannacht hier staan, maar moesten eerst hun toilet legen en douchen. Dat gingen ze doen op de camping vlakbij en daarna kwamen ze weer terug. Hij vertelde dat hij gisteren (1 mei dus) op deze plek aankwam en dat er precies nog 1 plekje vrij was. Er stonden wel 70 – 80 campers op deze grote parkeerplaats. Nu stonden we met z’n tweetjes aan de haven + een Serviër die er al een jaar stond. Joop is gaan kijken of er ergens nog vis te krijgen was, anders moeten we er morgen maar achteraan.

We zijn ’s avonds nog even het stadje ingelopen en hebben een lekker ijsje gekocht.

Via de kustweg tot Tor S. Lorenzo en daar het binnenland in. Wat een enorme smeerboel ook hier weer langs de weg. Ook de hoertjes hadden hier hun kampement opgeslagen, het waren bijna allemaal bruintjes. De CP in Aprilla stond ons niks aan. We zijn doorgereden naar Terrazine en hebben daar aan de haven een plekje gevonden voor 5€ parkeergeld. Geen voorzieningen. Vrij snel sprak een Sloveen ons aan. Hij had van een vriend een heel lijstje gekregen van bezienswaardigheden die hij beslist moest zien. Of wij al iets van zijn lijstje gezien hadden. Voor mij waren het onbekende dorpen maar ze waren wel bijna allemaal hier in de buurt. Nou zijn er naar onze mening veel mooiere stukken te bewonderen, maar hij had dit van een vriend en die woonde vlak bij Rome. Bovendien waren ze van alles vergeten mee te nemen van huis, waaronder b.v. de kaart van Italië. Dus samen snuffelen waar alles te vinden was. Redelijk in de buurt maar wat er daar allemaal te zien was is mij een raadsel.

Ook zij bleven vannacht hier staan, maar moesten eerst hun toilet legen en douchen. Dat gingen ze doen op de camping vlakbij en daarna kwamen ze weer terug. Hij vertelde dat hij gisteren (1 mei dus) op deze plek aankwam en dat er precies nog 1 plekje vrij was. Er stonden wel 70 – 80 campers op deze grote parkeerplaats. Nu staan we met z’n tweetjes aan de haven + een Serviër die er al een jaar stond. Joop is gaan kijken of er ergens nog vis te verkrijgen was, anders moeten we er morgen maar achteraan.

De bedoeling was vandaag maar een klein stukje te rijden. Eerst naar Sperlonga, dat een geheel wit dorp is boven op een rots. Het doet bijna Grieks aan. Daarna Gaeta.  Het begon al goed. Guusje zei in Sperlonga eerst dat we goed zaten en meteen daarna moesten we omkeren. Het eind van het liedje was dat we een rondje hebben gereden en ergens naar beneden moesten. Ik had de coördinaten wel ingetikt maar deze bleken niet te kloppen. Afijn we zijn doorgereden naar Gaeta en hebben Sperlonga laten zitten.

We moesten helemaal de andere kant op en naar boven waar de Montagna Spagata zich bevond. Een rots die zich door de eeuwen heen in twee helften had gesplitst. Beide stukken hellen ieder voorover en er onder bevond zich een grot, de Grotta del Turco, andere ingang. We moesten eerst een stuk klimmen en daarna weer met trappen naar beneden tot het geweldige bijzondere uitzicht bij de vuurtoren. Je keek dwars door de spleet naar de zee.

Inmiddels hadden we al een behoorlijke tippel achter de rug. Eenmaal beneden waren twee politiemensen zo vriendelijk om ons de weg te wijzen naar de kathedraal met de driedimensionale vloer, maar ze zeiden er meteen bij dat deze kerk waarschijnlijk gesloten was ivm restauratiewerkzaamheden. Dat risico wilden we niet lopen, want zowel wij als Biko liepen zo langzamerhand op ons tandvlees. Een mens kan niet alles willen zien, toch.

Rust, daar waren wij aan toe, met de beentjes omhoog en dus zochten we in de directe omgeving een cp en dachten die te hebben gevonden in Itri, bij het Centro Leonardo. Maar niets was minder waar. Geen cp te bekennen. Snel iets anders opgezocht in Maranola even boven Formia. De weg klom hoger en hoger en steeds hoger, zo hoog dat het voor mij wel eng begon te worden. Het plaatsje lag echt heel hoog en om bij de cp te komen moesten we nog hoger. Joop helemaal in z’n element en ik gaf de geest een beetje. Dit werd zelfs mij te gortig. Wel een prachtig uitzicht waar ik zeker van moest genieten volgens Joop, maar mijn hoofd stond daar even niet naar.

We zijn via een andere weg weer naar beneden gereden. Ik had net het gevoel dat ik weer met beide benen op de grond stond. Via een jammerlijke drukke rotweg langs de kust op naar de volgende cp. En weer hadden we pech, deze was gesloten. Achter een gesloten hek hing een man lekker lui in een hangstoel. Hij gebaarde met beide handen dat deze cp gesloten was.

Joop kon nog wel een stuk verder rijden en we hebben besloten om dan toch maar door te rijden naar Pozzuoli, de volgende stopplaats op onze route.

We verbazen ons telkens weer over de manier van rijden van de Italianen. Sta je in een file voor een stoplicht keurig te wachten op je beurt, word je links en rechts ingehaald. Ineens is het dus 3 rijen dik en dan presteren ze het nog om die rij in te halen, zelfs een vrachtauto doet hieraan mee. Ze trekken zich ook niks aan van een maximum snelheid. Nog even en je doet er zelf aan mee.

Gemakkelijk vinden was het niet, een camping met een zwavelvulkaan op het terrein, maar we staan om 17.00 uur op een plekje. We hebben 2 dagen in 1 gepropt, morgen maar een rustdag inlassen. We kunnen met de metro naar Napels of naar Pompei, maar of dat zo’n goed idee is met een Biko die maar overal mee gezeuld wordt, een Joop met zere hielen en ik ben toch ook wel aan rust toe. We kijken wel. We hebben aardig wat meters gelopen maar konden het toch niet laten om dit fenomeen van borrelend zwavel dat zomaar uit de grond omhoog komt te bewonderen.

De Solfatara is een van de vulkanen van de Campi Flegrei en stond in Romeinse tijd bekend als Forum Vulcani en was aan deze god gewijd. Tot in de 17de eeuw werd hier zwavel gewonnen, dat in de vorm van vulkanische gassen (di-waterstof-sulfide) vrijkomt.

Bij Agropoli werd de natuur een beetje beter en bij Sta Maria di Castellabate reden we zelfs een stuk hoger dan de zee en hadden zowaar een mooi uitzicht. Er zijn een aantal cp’s waar geen mens zou willen staan. Ergens bij Velia had ik een cp gevonden, maar die hebben we niet eens gehaald. Toen we bovenop de kustweg reden hoorde ik een raar geluid en dacht eerst dat er een scooter of zo achter ons reed. Een paar km verder, iets vóór Montecorice constateerde Joop dat de remmen blokkeerden en de stuurbekrachtiging deed ook z’n werk niet. Meteen de camper aan de kant gezet, want dat voorspelde niet veel goeds. Een vierkant lampje brandde op de display. Inmiddels was het 13.30 uur, siësta- tijd. Overleg, wat doen we nu. Joop durfde er geen meter meer mee te rijden. Lopen naar het dorp beneden was nou niet zo aanlokkelijk. Dan maar iemand aanhouden om te vragen of hij misschien mee mocht rijden om een garage zoeken. Na ¾ uur stopte er een aardige Italiaan met de vraag of we pech hadden. Laat hij nu een familielid hebben die ons wellicht zou kunnen helpen. Er werd gebeld en na 30 min verscheen Guiseppe, een aardige jonge Italiaan. Wat het probleem was? Na 15 min was hij terug met olie voor het hydraulische systeem, maar hij vertrouwde het nog niet. De remmen bleken nu wel te werken maar het sturen ging niet. Ondertussen had hij onder de camper heel wat meters zwart rubber, repen riemdelen, ergens uit gehaald. Zeg maar een soort van distributieriem maar dan voor het hydraulische systeem. Samen met hem zijn we eerst langzaam naar beneden naar een garage gereden, maar die kon dit niet maken. Er werd over er weer gebeld met weet ik wie. Het nummer van het chassis, Fiat Ducato enz enz, dat verstond ik tenminste. Hij heeft ons naar de haven geloodst en laat dat nou net het plekje zijn dat Joop al die tijd voor ogen had. Guiseppe heeft geregeld dat er de volgende dag een monteur kwam en dat die ons verder zou helpen. Wat zijn we achteraf toch vreselijke bofkonten. Met handen en voeten, zonder de taal van elkaar te spreken begrijpen mensen elkaar toch wel. Wat kan de wereld mooi zijn als we maar willen. Ben toch wel benieuwd wat dat geintje gaat kosten. Wat een rare pechvakantie hebben we toch.

Dag 16. Vrijdag 5 mei

Op de plaats rust. Ondanks de pech hebben we heerlijk geslapen in het volste vertrouwen dat alles goed zou komen. Ook voor onze Biko is een dagje rust een welkom geschenk. Om ± 09.30 uur kwam Guiseppe aangereden. Hij had inmiddels een monteur gecharterd die er inderdaad met 15 min aankwam. Intussen had hij de camper op de krik gezet en nog wat blokken om hem hoger te krijgen en verder alle voorbereidende werkzaamheden verricht. Samen hebben ze de klus in 3 uur geklaard. Er moest toch nog een andere snaar/riem op gezet worden, bovendien was er nog een onderdeel dat ze niet vertrouwden, Joop dacht de poelie. Guiseppe is 2 keer heen en weer gereden om de onderdelen te halen. Uiteindelijk zijn er 2 riemen vernieuwd, 1 voor de elektra en 1 voor het hydraulische systeem  De stukken rubber zaten overal ingedraaid. Wat zo’n riem niet allemaal kapot kan maken! Gelukkig reden we niet in de bergen en had Joop alert gereageerd.

We vertrouwen er maar op dat alles is opgelost, want zelf hebben we er geen verstand van. 

Opgelucht reden we de volgende dag weer verder. We waren aardig door onze voedselvoorraad heen en moesten nodig boodschappen doen. We reden langs de kustweg met aan de rechterkant de Tyrreense zee. We kwamen door Acciaroli, Pioppi (van dat groente en fruit dieet, maar dat wisten we toen nog niet) en langs de archeologische stad Velia net vóór Ascea. We waren al een klein stukje op weg toen ik aan de andere kant van de berg in de verte 2 auto’s wel heel langzaam zag rijden en een bord aan de kant van de weg gaf iets aan, maar wat er op stond was ons een raadsel. Daar kwamen we snel achter. Ook hier had de natuur zijn werk gedaan, maar de gaten in de weg en de verschuivingen waren van jaren eerder. Aan herstelwerkzaamheden was men niet toegekomen. Zelfs Guusje gaf aan dat we een andere weg moesten nemen. Maar ja, eigenwijze lui als wij zijn. We moesten 2 x stapvoets tussen 2 grote betonblokken door en elkaar passeren was er niet bij. Harder dan 20 km was niet toegestaan. Links de rots en rechts de diepe Tyrreense zee. Dwars door een dorpje manoeuvreren waar ook nog eens markt was, auto’s dubbel geparkeerd, vlak vóór je werd een autodeur opengegooid enz. Tot overmaat van ramp kwam er ook nog een vrachtauto aan en niet zo’n kleintje! Die kon daar nooit van zijn leven door. Gelukkig zagen wij hem op tijd en konden we in een inham even stoppen, zodat hij ons kon passeren.

Verder richting Sapri en toen vonden we het welletjes met die kustweg. Wij zijn geen mensen voor kustwegen en ook geen zeemensen. Na Sapri reden we weer de bergen in en hebben zonder spijt afscheid genomen van de regio Campanië en de Cilento kust. Hier begon de regio Basilicata. Het is één van de dunst bevolkte regio’s van Italië. Het heeft het grootste natuurpark van Italië, Pollino met hoge toppen van boven de 2000 m. De wegen zijn in vergelijking met het noorden redelijk te noemen. Bij een Agip hebben we nog even getankt, want aan de borden te zien was deze pomp redelijk geprijsd 1,37 € p.l. Eenmaal getankt bleek hij ineens 1,51 € te zijn. De smiecht. Zeg dan maar eens dat hij alles er maar weer uit moest halen.

We hebben per ongeluk een klein stukje snelweg genomen en zijn daarna richting Latronico gereden waar ik een cp heb gevonden. De coördinaten klopten niet, maar de Area was in het dorp wel goed aangegeven. Er schoot een aardige meneer te hulp en heeft ons vol trots verder de weg gewezen.

De lucht begon steeds verder te betrekken en toen we hier stonden kregen we zelfs een paar spetters te verwerken. We konden het toilet legen, water is weer gevuld, zelfs het elektra konden we aansluiten. En allemaal voor niks. We staan hier helemaal alleen met uitzicht op de bergen van het natuurpark Pollino en de berg Alpi. De cp is wat simpel en achter ons is een weg waar huizen staan, maar daar hadden we totaal geen last van.

Latronico, Via S D’Acquisto,

Area di Sosta Camper Comunale

in groene omgeving, centrum 100 m

GPS: N40.086849  E16.011410, 5€ stond in het boek, maar niks gezien. (gratis)

Ik dacht dat Joop wel even genoeg had van al die bochten en heb in eerste instantie een hoofdweg gekozen om zo eerder op onze bestemming aan te komen, maar het landschap beviel ons zodanig goed dat we toch weer gekozen hebben voor een grote omweg richting Matera. We waren al halverwege en hebben er weer een mooie rit van gemaakt. Een wel heel apart landschap, het leken wel hoge zandduinen. Uitgestrekte stukken die helemaal verlaten waren, waar eens bewoning was, te zien aan de verlaten en vervallen huizen. Zo snel als de 1e helft ging, zo traag verliep de 2^e helft van de tocht. Er was geen recht stukje weg bij. Op een gegeven moment liep de weg helemaal over het landschap heen middels bruggen die zigzaggend omhoog liepen. Het dorp Stigliano ligt op een hoogte van ruim 900 m en volgens de kaart kon je hier omheen rijden. Waar we precies verkeerd zijn gereden weet ik niet maar middels een omleiding kwamen we midden in het dorp uit en moesten er kruip door sluip door doorheen. De mensen keken ons zeer verbaasd aan, ze hadden hier zeker nog nooit een camper gezien.

Eerst maar even eten voordat we verder trekken, even de spanning wegspoelen.

Daarna naar het noorden. Hier werd het bosrijker, maar de weg ook meteen een stuk slechter. Soms waren er halve stukken weg naar beneden gedonderd of stukken weg die de naam weg eigenlijk niet konden dragen. En dan kwam er ook nog een Guusje bij die ons telkens naar nog kleinere zandpaden wilde sturen. Opletten dus. We zijn km’s lang geen auto tegen gekomen.

We hebben de laatste 50 km toch maar weer een grote weg gepakt naar Matera. Je denkt dan dat deze weg wel beter moest zijn maar niets was minder waar. Met een snelheid van max 70 km p.u. anders vloog je tegen het dak aan. De zorgen over de camper zijn gelukkig verleden tijd want de camper houdt zich gelukkig goed.

Aan de oostkant van de stad Matera ligt de CP. De beheerder sprak gelukkig een aardig mondje Frans. We hebben afgesproken dat we de volgende morgen om 09.00 uur met zijn busje richting stad zou worden gebracht en om 15.00 uur kwam hij ons weer ophalen. Kosten 3 € p.p. Daarna bracht hij de volgende groep weg. Biko mocht ook mee. Prima geregeld.

We staan hier met 10 campers. Het is een mooi terrein in het Parco della Murgia Materana. Een park vol archeologische vondsten.

 Matera

Area Masseria Radogna, in het Parco della Murgia Materana, 10€

toegang via een hobbelige weg, busje naar centrum 3€

GPS: N40.672211  E16.629250 of

GPS: N40.67145   E16.63199

Dag 19. Maandag 8 mei

We zijn vroeg naar bed gegaan want voor ons doen moesten we er ook weer vroeg uit. We zitten hier een behoorlijk stuk naar het oosten want buiten is het om 20.00 uur al schemerig en in de morgen is het veel eerder licht. We staan hier met een Zwitser, een Italiaan en 2 Nederlanders en hebben al weer de nodige nieuwtjes uitgewisseld. We stonden om precies 09.00 uur paraat bij de receptie. Met zijn oude busje heeft de beheerder ons allemaal vlakbij de oude stad gebracht en haalde ons om 15.30 uur weer op. We hadden ook een plattegrond meegekregen en enkele tips waarbij we korting konden krijgen als we de naam van de cp noemden. Heerlijk om zo weggebracht te worden, hoef je zelf geen parkeerplaats te zoeken. Daarna ging een ieder zijns weegs. Compleet met rugzak hebben we eerst brood gekocht voor vanavond, want warm eten doen we hier wel ergens. 

Keurig op tijd heeft iedereen zich gemeld in het park vlakbij de plek waar we werden opgehaald. Het was een fantastische maar vermoeiende dag en het is heerlijk uitrusten op de CP. Op het terrein van het park staat een hele rare vierkante woning en er schijnt iemand te wonen die elke dag wandelingen door het park verzorgd, verhalen verteld en spelletjes met de kinderen doet. Allemaal in het kader van de archeologie.

Gelukkig stonden we onder de bomen anders was het veel te warm geweest. Een beetje scheef, maar door de vermoeidheid hebben we toch wel geslapen. Het begon te regenen en er vielen niet alleen regendruppels uit de bomen, maar ook kleine rupsjes. Door de droogte van de afgelopen weken, de stoffige wegen en wat er uit de bomen viel, zag de camper er niet uit. Smerig!!

We hadden toch slecht geslapen vannacht ondank de vermoeidheid. Omdat we onder de bomen stonden druppelde de regen nog lang na op de camper. Bovendien had ik buikkrampen en ben er wel 4 keer uit geweest. Ik was als de dood dat het toilet zou overstromen met alle gevolgen van dien, want hij zat boordevol. We hadden gisteren geen moed meer om de boel te legen in de daarvoor bestemde put. Het is gelukkig goed gegaan. Het werd weer droog en de zon kwam tevoorschijn.

Na het afrekenen zijn we nog even naar de belvedère gereden. Vanaf deze kant heb je een schitterend uitzicht op de stad en zie je de eerste hol- of grotwoningen het beste. Ook kwamen we hier tot de ontdekking dat we nog niet eens de helft van de stad hadden gezien. Eén dag was veel te kort maar een mens kan niet alles bekijken.

Ik kan natuurlijk wel zeggen dat we dat voor een volgende keer zullen bewaren, maar ik denk dat dit voor ons de laatste Italië reis was, tenminste deze kant op. We vinden het een verschrikkelijk vies land en de wegen zijn slecht. Er werd een enorme aanslag gepleegd op je vervoermiddel, bovendien moet je je beheersen om niet mee te gaan doen en alles maar om je heen te smijten. Overal ligt de rotzooi, in bermen, bij parkeerplaatsen, overal op straat.

Na Matera was Alberobello aan de beurt als bezienswaardigheid. Een paar kilometer ten oosten van Matera hield de arme regio Basilicata al weer op en begon het veel rijkere Puglia (Apulië). In dit gebied (Zuid Italië) kwamen na de Grieken de Romeinen, na de Romeinen de Barbaren, daarna de Byzantijnen, dan weer de Normandiërs en daarna de Venetianen. Heersers kwamen en gingen, nieuwe wetten werden aangenomen en prompt weer overtreden of genegeerd. In de oudheid was Puglia al een vruchtbaar en welvarend gebied. In de 3^e eeuw beleefde het zijn Gouden Eeuw. Puglia heeft de Renaissance overgeslagen.

Even een rondje haven, we hadden nog niet genoeg geslenterd. We besloten om de rest van Puglia, waaronder Lecce en Ostuni over te slaan. Te veel steden in één reis. In plaats daarvan gaan we, op aanraden van iemand op de cp in Matera, de knobbel aan de hiel rijden. Moet erg mooi zijn. We slapen vannacht in het licht van de vuurtoren.

Campers van 7 m en langer zullen moeite hebben om de stad uit te komen. Gelukkig hadden wij maar een kleintje maar ook wij hadden er moeite mee. Later las ik bij de beschrijving dat het aan te raden was om tijdens sluitingstijd van de winkels het stadje te verlaten. Tussen de middag bv. Goede optie. Op een gegeven moment dacht ik dat we tegen de stroom in reden, zou me niks verbazen trouwens. Kris kras door smalle straatjes en wat zijn Italianen toch haantjes. Vooral niemand voor laten gaan, altijd ikke eerst. Tot het op een kruising hartstikke vast stond. Ja, wie gaat er al eerste?

Via 2 grote binnenmeren, het Lago di Varano en het Lago di Lesina zijn we bij Santo S. Nazario van de S89 afgeslagen en richting  Apricena gereden. Hoe we daarna richting S. Severo en Lucera zuidwaarts gereden zijn, is me tot op heden nog steeds een raadsel. Van Apricena tot Lucera, zeker 40 km, was de weg zo smal en zo slecht. Later bleek dit een tussenweg te zijn en onderweg verklaarde iemand (een plaatselijke boer?) ons voor volkomen getikt.

Uit de ACSI-gids heb ik een cp geprikt, 6 km ten westen van Lucera. Het bleek een soort vakantiehuis uit de jaren 60 te zijn. Vroeger alleen bedoelt voor groepen, nu mogen er ook campers staan op een voormalig tennisveld. Er is een landje met allemaal beesten w.o. kippen, ganzen, een paard, een ezel en wie weet wat nog meer. Een kantine en kinderspeeltoestellen uit grootmoeders tijd. Morgen verwacht de eigenaar een groep gehandicapten uit Nederland. Nou, ze kunnen in ieder geval niks kapotmaken. De hele boel wordt bedekt met pluisjes van de populieren. Toen we aankwamen was er niemand te bekennen. Een aantal keffertjes uit de buurt blaften de hele boel bij elkaar en volgens de overbuurvrouw moesten we even toeteren. Toen ik het terrein had bekeken wilde ik meteen maken dat ik wegkwam, maar het was al te laat. We waren al gesignaleerd. De hele omgeving was bezaaid met mieren en als ik ergens een afschuwelijke hekel aan heb dan zijn het mieren. Bovendien had ik medelijden met Joop, die had al zoveel km’s gereden. Ik heb een mierenfobie, maar ik kon niet meer terug. Ik heb al jaren een spuitbus bij me en heb hem nog nooit hoeven gebruiken. Nou hier wel. Ik heb hem bijna helemaal leeggespoten. Rondom de banden en vooral bij de kabel voor elektra, zeg maar overal. Er zullen er ongetwijfeld wel een aantal meeliften ben ik bang.

Lucera, area Centro Spotivo Casanova

GPS: N41.488590  E15.259970, kosten 10 €

Met aardig wat alcohol in onze benen togen we naar de camper voor het laatste stukje voor vandaag bij Civitella Alfedena aan het lago di Barrea. We gaan toch maar via de grote weg naar het meer S17, een weg met vele tunnels. Guusje wilde ons langs de zuidoever van het meer laten rijden maar volgens de kaart was hier geen weg. In het plaatsje Barrea  stonden we ineens voor de poort en konden we niet verder. We hadden door toch ergens een afslag gemist, maar waar. Er zat niks anders op dan een stukje terug te rijden en ja, gevonden. Aan het meer lag een mooi plekje. We staan hier met 3 campers, maar het vervelende is dat deze plek tevens gebruikt wordt door de omgeving om hier hun afval te deponeren. Nou ja, beter in containers dan overal langs de kant van de weg. We hopen dat het vanavond en vannacht rustiger zal zijn.

We horen telkens een koekoek en het zal me niet verbazen als we het niet droog houden vandaag en vannacht. We hadden al warm gegeten dus ik hoef lekker niet te koken.

Het heeft een beetje geregend vannacht en we zijn om 07.00 uur wakker gemaakt door een vrachtauto met strobalen, die weer werden opgehaald door een plaatselijke boer met zijn trekker. De camperplek werd dus ook voor het overladen van spullen gebruikt. M.a.w wel een mooi plekje maar niet rustig. We waren daarom vroeg bij de pinken en met een stralend zonnetje op weg naar de Apennijnen, weer de bergen in. Op een hoogte van ruim 2000 m lag hier en daar op de toppen nog sneeuw

Meteen na Villetta Barrea begon de klim omhoog en een beste klim met veel haarspeldbochten. De weg was redelijk tot goed gelukkig. Menig keer kregen we een prachtig uitzicht op het meer beneden. Na de top van 1564 m begon de afdaling naar Scanno, een oud bergdorp aan het lago di Scanno. Scanno dat één van de mooiste dorpen van Italië wordt genoemd. Daarna volgde de kloof die gevormd werd door de rivier Sagittario, de Gole di Sagittario met aan weerszijden hoge bergen. Een mooi stukje Italië, een leuk dorp en een goede weg, maar hier en daar erg smal.

Door al die kleine weggetjes met hun slechte asfalt durfde ik niet door te steken om zo een kortere weg te kunnen nemen naar onze volgende camperplek. We zijn maar om gereden over Pescina en Collarmele en hebben op het pleintje bij de kerk ons broodje opgegeten. Rondom stonden overal bankjes die bezet werden door de plaatselijke bevolking. Ook wij hadden veel bekijks. Het gebeurt ook niet elke dag dat er vreemden plaats nemen in hun midden.

En weer omhoog de Via Tiburtina Valeria, dat een oude Romeinse heerweg is. Hij loopt van Rome naar Tivoli. Bij Molina linksaf richting l‘Aquila.

We hebben de camperplek bij San Demetrio ne’ Vestini gevonden. Volgens de gegevens was hij moeilijk te vinden en erg eenzaam. Hij ligt er erg idyllisch aan een meertje, ver van de bewoonde wereld, maar de plek werd veel gebruikt door de plaatselijke bevolking als ontmoetingsplek, honden uitlaat plek, hangplek en joggingplek. Niet echt rustig dus. Ook hier is de uitspanning nog niet open. Ben benieuwd of we vannacht ook alleen staan.

Als we naar l’Aquila wilden konden we beter vroeg op pad gaan. De omgeving van l’Aquila werd gekenmerkt door vele bouwkranen, maar of die ook wat deden? Er waren kranen bij die gewoon zijn blijven staan omdat de wilde ranken er door groeiden.

Er zijn 2 camperplaatsen in l’Aquila, maar de eerste reden we al bijna voorbij. Het gras stond hier hoog en de voorzieningen waren afgesloten. Een stuk verderop was de tweede camperplaats, maar die kwam erg luguber over. Joop wilde hier in geen geval blijven staan, ook niet alleen om de stad te bekijken. Volgens hem werd hij bezet door een paar zigeuners en was er nog maar 1 plekje over aan de rand, langs de weg. Om daar de camper aan toe te vertrouwen leek geen optie, 1 inbraak en de nasleep er van vonden we genoeg. We hebben de cassette wel kunnen legen en water getapt. Ook de stad zelf begroette ons niet met een warm welkom. Alles krioelde door elkaar, er werd snel en roekeloos gereden, soms 3-4 rijen dik. We waren het er snel over eens. Wegwezen hier en wel zo snel mogelijk. En weer bleek dat wij geen stadsmensen zijn. Snel de natuur in.

We staan op de cp in Leonessa, bij het politiebureau, wie doet ons wat! Samen met nog een ouder stel. Zij werden net wakker van hun siësta. Voordat we gingen eten zijn we nog even het dorp in gelopen ter verkenning en voor een dik ijsje. We vonden dat we dat wel verdiend hadden. Het is een oud dorp met tussen de straatjes leuke smalle steegjes. Op het plein voor de kerk waren dames bezig een portret te maken van gekleurde houtsnippers, met een opschrift 1917 – 2017. Iets (een vrouwenfiguur) bestond dus 100 jaar. Kinderen liepen met bloemen, iedereen was netjes gekleed. Bij de poort van het dorp verzamelde zich een menigte om zo een optocht te vormen. Men wachtte ergens op. Bussen werden uitgeladen evenals busjes met gehandicapten. De pastoor verscheen in vol ornaat en even later galmde er een geluidswagen, met, je houdt het niet voor mogelijk: het Ave Maria, dat vreselijk vals klonk. Er werd een houten Mariabeeld uitgeladen en op een draagbaar onder luid applaus de stad binnengedragen. Wat een poppenkast! Wij als niet Katholieken, keken naar een optreden alsof Sinterklaas werd binnengedragen. Wat er precies gevierd werd is ons tot op heden een raadsel.

Leonessa

Area Comunale,  Piazza 7 Aprile, bij politiebureau

GPS: N42.564220  E12.961580, gratis

Om 09.30 uur onder een strak blauwe lucht weer op weg, dwars door het nationale park Monte Sibillini richting Monteleone di Spoleto (S471) en Cascia. Van hieruit naar Nòrcia S396. Nòrcia is de geboorteplaats van de heilige Benedictus, geboren in ca 480 en grondlegger van het kloosterwezen in Italië. Op 14 januari 1703 werd Nòrcia getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,7 op de schaal van Richter. Het dodental bedroeg toen tussen de 6 en 10.000. In 2016 werd Nòrcia tweemaal in korte tijd getroffen door aardbevingen. 1 vond plaats op 24 aug. met een kracht van 6,2 op de schaal van Richter en 1 op 30 oktober gevolgd door een schok van 6,5. Deze laatste schok richtte veel schade aan in het historische centrum. Veel van de historische gebouwen zijn ten ondergegaan tijdens deze aardbevingen, waaronder de kathedraal.

Nòrcia staat gelijk aan heerlijkheden als truffels en salami. We hebben er rondgesnuffeld en geproefd van heerlijke truffelworst.

Het is ons gelukt om via Campi, Predivalle en Preci te rijden en dat was nog een hele kunst, want ook hier hebben de aardbevingen van 2016 hun afschuwelijke werk gedaan. Een bord wees ons de weg naar de abdij di S. Eutizio waar een restaurant annex pizzeria moest zijn. Een kleine weg leidde naar boven, maar alles was ook daar afgezet en de abdij gesloten. Te gevaarlijk wegens instortingsgevaar en de borden waren (nog)niet weggehaald. Daar ging onze pizza.

Eerst was het Alberobello waar alles roze was versierd, nu kwamen we telkens afgesloten wegen tegen, allemaal afgezet omdat de Giro ergens in de buurt rondreed, of nog langs moest komen. Ook de weg naar Visso was afgesloten. We moesten de boel weer omgooien en kozen voor de weg naar Spoleto, maar dan wel binnendoor. We waren inmiddels nodig aan een pizza toe. Joop zag in zijn verbeelding overal pizzaborden staan, maar nergens had ie geluk. Tot in Spoleto toe.

De camping is een familiebedrijf en de campingeigenaar is, gelukkig voor ons, getrouwd met een Hollandse. Dat praat wel een stuk gemakkelijker als je een garage moet hebben. Gelukkig is alles maar materiële schade, maar het wordt op deze manier wel een dure vakantie zo. Eerst een andere wc cassette en een wieldop, de reparatie band, inbraak met een nieuwe ruit en schade, nieuwe riemen en nu dit grapje weer. Was Joop maar nooit die pastoor tegengekomen. 

Camping Pian di Boccio

via Pian di Boccio 10, 06031 in Bevagna,

N42.912630  E12.585980

Of het nu aan de warmte lag of toch aan het malen in je hoofd omdat je niet wist hoe het nu verder moest, maar allebei hebben we slecht geslapen. Midden in de nacht had Joop het fiat-boekje bijna uit z’n hoofd geleerd. Is het toch nog ergens goed voor geweest. Eerst maar ontbijten. Ik had gisteren gelukkig brood besteld voor vandaag en bijna voor het eerst was dit nu eens lekker brood. Meestal vonden we het brood slecht, zoutloos en hard. Vooral in het zuiden van Italië hadden ze b.v. geen lekkere broodjes. Joop ging eerst bij de receptie maar eens vragen naar een adres van een fiat-garage en daarna hebben we de verzekering per e-mail van de schade op de hoogte gesteld. Er was een fiat-garage in Foligni, 12 km verderop. We hebben deze garage opgezocht om de schade te laten zien, zodat zij een achterlicht konden bestellen. Onderweg kwamen we alweer borden tegen van de Giro. We hebben een afspraak kunnen maken voor morgen om 16.00 uur. Hoe we dan in Foligni moesten komen dat zou nog heel spannend worden, want er was de volgende dag een tijdrit (10^e etappe), van Foligni over Bevagna naar Montefalco. Als het nou een gewone etappe was in de wielerronde dan was de hele groep zo zoef voorbij, maar met een tijdrit kan het de hele dag duren. Alles werd afgezet. De dranghekken stonden al klaar. 

De camping liep al aardig vol met wielerfanaten. Er was zelfs een koppel bij die de ronde volgde vanaf Sicilië.

Niet om het één of ander maar het was een vakantie van gekke, hele gekke en hartstikke zotte gebeurtenissen, met veel pech en bovendien kostte het ook nog een paar centen.

Bij Spello hebben we een camperplaats gevonden waar we de nacht hebben door gebracht. Inmiddels was het al weer 18.15 uur en de lang beloofde pizza kon worden gescoord bij de pizzatent in Spello. Door schade en schande kom je er dan achter dat pizza’s alleen worden geserveerd in de avond na 19.00 uur, liefst nog later. We mochten wel eerst wat drinken en wachten tot de kok aanwezig was, maar na uren in de garage te hebben gestaan waren we het zat en zijn richting cp gereden. Die pizza’s schijnen niet te mogen.

Nu we toch aan het uitgeven waren hebben we besloten om ook maar meteen nieuwe banden te kopen voor de voorkant. We konden er heus nog wel mee thuiskomen maar ze slijten wel erg hard met die slechte wegen. Dus terug naar Foligni. We hoopten dat ze de bandenmaat in voorraad hadden. In de tussentijd heb ik aan de overkant van de grote weg de boodschappen gedaan zodat we, zodra we klaar waren meteen op weg konden.

Om 11.30 uur reden we weer, op weg naar Assisi. We wilden toch proberen om Assisi te bezoeken. We moesten toch wel wat van de beroemde steden te zien krijgen. We waren niet voor niets in Italië.

We zijn helemaal de heuvel op gereden Assisi in, maar alle parkeerplekken waren alleen voor personenauto’s. Down Hill bij Porto Novo kon je wel de camper kwijt en dan kon je met 2 roltrappen Assisi in. Heel handig, maar niet voor ons als je een hond bij je hebt die niet op een roltrap mag. Als er nou een lift aanwezig was! Langzaam daalden we weer af, terwijl ik onderweg stiekem de steegjes in gespiekt heb. Wat ontzettend jammer, want deze stad leek zo op het oog een kolfje naar onze hand. Na de aardbeving van 1997 is o.a. de basiliek gerestaureerd. De heilige Franciscus is hier geboren en ligt begraven in deze basiliek. Je kan er vast veel over vertellen maar als je er niet geweest bent is het niet eerlijk.

Er gaat iets verderop bergop nog een pad richting kasteel. De camperplaats heeft geen voorzieningen, maar bij de kerk kan je in een winkeltje warme en koude dranken kopen. Het lijkt op zelfbediening.

Er staat nog een camper, maar die heeft al veel plekjes uitgeprobeerd omdat hij geen ontvangst kreeg op zijn tv-schotel.

Ik denk dat het vandaag zeker 30⁰ is geweest en in de avond begon het te waaien en lekker af te koelen. Wat zullen wij lekker slapen vannacht onder de hoede van Margerita.

Cortona

Parking Fortezza, Via di Fortezza, bij het fort, Mix P

GPS: N42.276440  E11.993470, gratis, geen voorzieningen. Prachtig uitzicht 

Arezzo is één van de rijkste steden van Toscane. Het is bekend om haar goud (juwelierswinkels), kunst en de vele antiekwinkels. Arezzo was een belangrijke Etruskische stad en maakte deel uit van de Etruskische Twaalfstedenbond. Na de 3^de eeuw werd het Romeins en maakte het grote bloei door vanwege de vervaardiging van aardewerk.

De Chimaera is het symbool van Arezza, het mythische monster met leeuwenlijf en drie koppen. Verder zijn er veel mooie gebouwen. w.o. de basiliek di San Francesco.

We reden dwars door de stad. Het krioelde links en rechts. Menig keer heb ik me afgevraagd of Italië te weinig parkeerplekken heeft, of dat er zoveel blik op straat is dat dat de reden was dat wij bijna nooit een plekje konden vinden. De auto’s werden maar luk raak neergekwakt of dubbel geparkeerd. Je moest ogen van voor en achter hebben. Eindelijk hadden we de cp gevonden in een woonwijk, wat luguber. Bovendien een heel eind uit het centrum.Je moest eerst een heel stuk lopen en daarna weer roltrappen om naar het centrum te komen. Dat was geen optie voor ons. Alweer jammer. We laten ook deze stad maar voor wat hij is en trekken de natuur in. Iets wat ons beter ligt. Voor ons vanaf nu geen steden meer.

Omdat de bezoeken aan de steden in het water waren gevallen, zijn we veel verder gekomen dan we hadden gedacht. Na wat moeilijkheden bij Borgo ivm een kermis zijn we terecht gekomen in San Piero à Sieve. We hebben deze maar genomen al stond ie ons niet echt aan. We hadden genoeg gereden vandaag. Aan de rechterkant stonden allemaal campers die er gestald stonden door bewoners als stallingsplek.

’s Avonds hebben we nog lekker buiten Yahtzee gespeeld. De stand is nu 16-8.

Area Comunale, San Piero à Sieve

GPS: N43.961950  E11.328340

Het was voor ons de laatste dag in Italië. Ja, en als je dacht: ach ze zijn bijna thuis, die zullen wel niet zo veel meer beleven, dan heb je het mis. We zijn op tijd opgestaan (07.30 uur) onder alweer een strak blauwe hemel en dat was een verrassing, want gisteravond leek dat er niet op. 

Naar de Col Magdalena                            Naar de top                                                Op de top                                   Afdalen naar Frankrijk

We boften maar weer met zulk weer en uitzicht en om 08.45 uur reden we op weg naar de Col de Montgenèvre en Frankrijk. Het was geen moeilijke klim naar Sestriere, dat een echt wintersport gebied is. Zo doods als een pier om deze tijd van het jaar en een hele slechte weg dwars door Sestriere. Ach, als er sneeuw ligt merk je er niks van. Na Sestriere daalden we weer. Meteen achter de 2^e tunnel lag Frankrijk. Ik kon me herinneren, toen we van de andere kant kwamen, dat je na de eerste tunnel een prachtig uitzicht had met in de diepte Sestriere. Als je andersom rijdt is alles toch heel anders.

Af en toe wordt Guusje vervloekt omdat ze ons telkens om de steden heen dirigeert en dat was niet altijd de bedoeling. Bovendien had ik dat niet meteen in de gaten. Zo missen we weleens winkels, in dit geval een bakker en die hadden we nu hard nodig na al dat flauwe en harde brood.

Heerlijk rustig op een doorgaande weg, maar toen we uiteindelijk toch werden aangehouden door de politie, omdat we volgens hun in een camper reden, hebben we het argument gebruikt dat we absoluut in Le Bourg- 'Oisans moesten zijn. Er werd gekeken in onze autopapieren naar de omschrijving van de auto. Stond er camper? Nee. Bovendien waren we beneden de 3,5 ton. Tenslotte kregen we toestemming om door te rijden alleen op eigen risico. Als we dit niet hadden gemogen dan hadden we terug moeten rijden naar Briançon en over Gap moeten gaan, zo’n 3,5 uur omrijden dus. Het was het leugentje wel waard.

Vrij snel na de controle kwam een haakse bocht naar links en via een wel heel smalle weg kwamen we aan de overkant van het stuwmeer terecht, het Lac du Chambon. Geen overbodige waarschuwing was dit op eigen risico. Gelukkig was het niet druk en met af en toe een stoplicht omdat het wel heel smal werd en omdat er bij een bocht geen zicht was, hebben we dit traject zonder kleerscheuren kunnen afleggen. Deze situatie duurde al 1 ½ jaar en omdat de plaatselijke commercie hier veel schade van ondervond heeft men een omleiding aangelegd. Aan de overkant van het stuwmeer moest een tunnel komen. 

We hebben ons in Bourg d’Oisans eens lekker laten verwennen en om 15.00 uur reden we weer. Joop wilde vandaag zover mogelijk zien te komen om morgen het laatste stukje niet ver meer te hoeven rijden.

Dwars door Frankrijk, van oost naar west en v.v. vergt veel meer tijd dan van noord naar zuid en v.v., vooral zoals wij dat willen rijden, geen grote wegen, alleen lekker binnendoor.

Pont-en-Royans ligt aan het begin van het Nationaal park du Vercors en beslist een gebied dat voor verdere verkenning vatbaar is. Ook St Nazaire, de volgende halte, is een leuke plaats en wat ik in Italië zo gemist heb zijn de bakkers. In deze omgeving waren een paar grote winkels annex bakkers. We hebben eerst een rondje rotonde moeten doen om de ingang van zo’n grote winkel te zoeken. Bij zo’n bakker liep het water me in de mond van zoveel lekkers. Heerlijke broodjes, prachtig gebak, kant en klare belegde stokbroodjes. Heerlijk, je zou zo van alles meenemen. Het was net alsof we voor het eerst na lange tijd weer in Nederland kwamen en ons trakteerden op een kroketje of een zoute haring. Met armen vol lekkers weer bij de camper waar Joop zijn hoofd bleef schudden.

We zijn gisteren gelukkig verder gekomen dan eerst de bedoeling was, maar toch bleef er voor vandaag nog genoeg over aan kilometers. We zijn daarom vroeg vertrokken vanmorgen. En omdat wij een aantal maanden per jaar in Frankrijk wonen eindigt hier onze reis naar Italië voor de lezer van dit reisverhaal. Wij gaan naar ons eigen stekkie en u naar de Uwe. We waren om 19.00 uur eindelijk thuis en hebben een goede reis gehad, een fijne maar voor ons doen een dure vakantie met veel pech. We zijn blij dat we Italië weer eens hebben gezien maar voorlopig niet weer.

Een heel goede reis verder.